کاش می توانستم باران باشم تا همه ی غم ها را بشویم.

کاش می توانستم ابر باشم تا سایه ی بانی از محبت به روی هستی می گسترانیدم.

کاش می توانستم اشک باشم تا هرگاه آسمان چشم ابری شد باریدن می گرفت.

کاش می توانستم خنده باشم تاروی لبان عالم بنشینم و غنچه ی بسته ی لبان همه را بگشایم.

کاش می توانستم پرنده باشم تا پر می گشودم. 

کاش می توانستم سایه باشم تا نزدیک ترین کس به او می شدم ...

آری کاش سایه بودم تا همیشه و همه جا همراهش باشم.

نوشته شده در پنج شنبه 89/1/5| ساعت 9:26 عصر| توسط احمد| نظرات ( ) |